Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 13 oktober 2017

Natural disorder (2015), documentaire van Christian Sonderby Jepsen


Spastische jongeman levert bijdrage aan emancipatie gehandicapten

De laatste documentaire Naturens Uorden ofwel Natural disorder van de Deen Christian Sonderby Jespen (1977) gaat over Jacob Nosselli, een spastische jongeman van 27 jaar met een normale begaafdheid die niet erg blij is met de manier waarop hij in de wereld bejegend wordt en daarom besluit een toneelstuk te maken waarin hij zijn wanhoop en frustratie, maar ook zijn doorzettingsvermogen en grote humor aan een groot publiek in het Koninklijk Theater laat zien. Daarmee levert deze jongeman, die zijn studie journalistiek bijna beëindigd heeft een belangrijke bijdrage aan de emancipatie van onze gehandicapte medemens.

Jacob heeft moeite met praten en bewegen en daarom wordt hij vaak in het openbaar vreemd aangekeken, zodat hij er met de camera op uitgaat om mensen te vragen of ze weten wat normaal en abnormaal is. Daar komen niet echt duidelijke reacties op, waardoor Jacob zich teleurgesteld voelt. Het is voor hem de vraag of zijn leven wel de moeite waard is. Hij laat het er niet bij zitten en wil onder regie van Thomas Corneliussen een toneelstuk schrijven naar aanleiding van drie vragen die hem bezighouden: heb ik het recht om te leven, wil ik gehandicapt zijn en bestaat normaliteit? Als hij eenmaal op het podium staat, voelt hij zich naakt maar dat is normaal zegt Thomas, die wil dat hij zijn stuk baseert op gebeurtenissen die hij zelf heeft meegemaakt.

In het eerste bedrijf gaat het over zijn afkomst. Hij werd met drie maanden uit Azië geadopteerd en al gauw als achterlijk bestempeld. Zijn pleegouders kregen de mogelijkheid om hem terug te sturen maar dat weigerden ze. Een filosoof én neurowetenschapper helpt hem voor de wetenschappelijke onderbouwing. Wat betekent bij voorbeeld de uitspraak: recht om te leven? Een hersenscan toont aan dat het met het gat in zijn hersenen, waarover zijn pleegmoeder hem vertelde, wel mee valt. Alleen mist er iets in het gebied dat de bewegingen aanstuurt. Jacob voelt zich daardoor al een stuk normaler. In scène 7 stelt hij zich de toekomst voor vol Ubermenschen. Voor gehandicapten is geen plaats, die worden langs een stortkoker afgevoerd.

In het tweede bedrijf neemt Jacob een kijkje in een instituut waar menselijke gedrochten op sterk water staan. Daarnaast bezoekt hij het Kruizenveld waar zestienduizend kruizen de abortussen symboliseren die in één jaar uitgevoerd zijn. Jacob vraagt zich of hij ook een leegte geschapen zou hebben als hij geaborteerd was geweest. Hij onderzoekt of men hem bij de omroep of de krant als stageaire wil hebben, maar dat blijkt niet het geval. Als hij op een speelplaats komt, begint een kind spontaan te huilen. Hij krijgt buikpijn en wordt rectaal onderzocht hetgeen hem brengt tot de opmerking brengt dat hij nooit homo zal worden. In scène 29 leest hij een brief aan zijn ongeboren zoon voor en moet huilen.

In het derde bedrijf gebeurt iets wat niet voorzien werd. Jacob wordt op weg naar het theater aangereden en moet rust houden vanwege een schedelbasisfractuur. Men besluit na een uitstel van zes maanden een stand in te gebruiken, maar gemakkelijk is dat niet.
In het vierde bedrijf tenslotte wordt Jacob in een plastic koker neergelaten, waardoor hij er uit ziet als een van de gedrochten op sterk water. Zijn zelfvertrouwen heeft inmiddels een deuk gekregen, maar Nicolaas brengt hem er toch toe om door te zetten.

De voorstelling in een uitverkochte zaal begint met een verteller die Jacob inleidt en de moed schetst die Jacob heeft moeten vinden. Zelf begint hij met een grap. Als mensen hem zien willen ze weglopen of hem vermoorden, dus een leuke avond zal het niet worden. Aan het eind loopt iedereen met hem weg. In de epiloog gaat hij weer naar het huilende kind in de speeltuin, maar nu gaat hij met het kind spelen en ontstaat er een band, waarmee gezegd is dat Jacob zijn gevoel van eenzaamheid en anders zijn overwonnen heeft.  

Hier de trailer op vimeo.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten